Siódmy, ostatni dzień Święta Sukkot (po zmroku 4 października) jest nazywany po aramejsku "Hoszana Rabba", czyli Wielka Hosanna. Ostatniej świątecznej nocy pobożni Żydzi starają się nie spać i spędzają czas na studiach Tanachu. Centralnym obrzędem jest siedmiokrotne okrążenie bimy z lulawem i etrogiem podczas modlitwy o dobre plony. Oprócz lulawu używa się wówczas dodatkowych witek wierzbowych, bijąc nimi o ziemię tak długo, aż nie zostanie na nich żaden listek. W taki sposób pokazuje się, co stanie się z naturą, jeśli Bóg nie ześle deszczu. Istnieje zwyczaj, aby spędzać noc święta Hoszana Raba na modlitwie i czytaniu Pism Świętych, przede wszystkim Księgi Powtórzonego Prawa.

Jak powstało święto Szemini Aceret "?

Ósmego dnia będzie dla was zgromadzenie świąteczne i nie możecie wykonywać żadnej pracy" (Księga Liczb 29,35) - ósmy dzień Sukot traktowany jest jako odrębne święto - aceret, a jego charakterystyczną cechą jest modlitwa o deszcz - tfilat geszem. W starożytnym a także w dzisiejszym Izraelu deszcz jest bardzo ważny - bez niego nie można liczyć na udane plony. Dlatego począwszy od Szmini Aceret (początek jesieni) aż do Pesach (na wiosnę) do modlitwy codziennej włącza się modlitwę o deszcz.

Po zmroku 5 października rozpoczyna się święto Simchat Tora-  „Radość  z powodu Tory”

  Po poważnym święcie Jom Kipur przychodzi czas na Simchat Tora. Taniec i radość nie są ani łatwiejsze, ani mniej ważne od modlitwy czy od bicia się w piersi podczas Widuj (modlitwa podczas której wyznajemy swoje grzechy) w Dzień Pojednania. Wszyscy rozumieją potrzebę rozrywki po tak poważnym okresie w roku. Dlaczego jest to jednak święto związane z Torą? Jaki jest związek tego święta z innymi świętami kalendarza żydowskiego?

W kalendarzu świąt żydowskich mamy dwa święta związane z Torą - Simchat Tora i Szawuot. Jedno kończy cykl "świąt jesiennych," a drugie "święta wiosenne". Tradycja właściwie nie łączy ze sobą obu "torowych" świąt.
Simchat Tora to święto dolepione do Sukot, bo właściwie obchodzone po jego zakończeniu. Podczas tego święta tańczmy z Torami oraz po kilkadziesiąt razy czytamy ostatni ustęp z Tory. 
 Szawuot obchodzone jest 49 dni po drugim dniu Pesach. Święto to kończy okres liczenia Omeru oraz przynoszenia pierwocin do Świątyni. W tym czasie pamiętamy też nadanie Tory na Górze Synaj i  nie kładziemy się w nocy, studiując Torę. 
 Te dwa święta nie powtarzają się, ale raczej uzupełniają – wręcz kontrastują.
W Szawuot studiujemy Torę, a w Simchat Tora ją wielokrotnie rytualnie odczytujemy. Chidusz to wydobywanie z Tory nowych znaczeń, nowe innowacyjne spojrzenie na tekst – nowe poziomy rozumienia. Chiduszej Tora czyli Nowinki Tory są ważnym wkładem do tradycji żydowskiej pozostawionej przez wielu wybitnych rabinów. W Szawuot otrzymujemy Torę na nowo i na nowo odkrywamy jej tajniki. Jednak jedynym gwarantem znajomości Tory jest Hazara – powtórka. To ona pozwala na zapamiętanie tego czego się nauczyliśmy.

      Właśnie w Simcha Tora celebrujemy cykliczność Tory i jej stałą obecność w żydowskim życiu. W Szawuot staramy się nie zasnąć nad zawiłościami komentarzy. Bywa,  że nawet ten, który rzadko w ciągu roku wypełnia micwę studiowania Tory - w Szawuot pochyla się nad tekstem. A za to w Simchat Tora najwięksi mędrcy odrywają się od studiów, aby tańczyć ze zwojami. 

     Obecni na modlitwie Żydzi dostają Aliję - są wzywani do czytania Tory. Schowane na co dzień w Aron Hakodesz zwoje, na co dzień pilnie strzeżone stają się publiczną własnością. Szawuot pokazuje po co wyszliśmy z Egiptu - nie tylko po to aby stać się ludźmi wolnymi, również paradoksalnie po to, aby tą wolność stracić na rzecz Tory. 

     W 5769 (obecnym) roku Tora nie skończy się wraz z ostatnim słowem odczytanym ze Zwoju. Znów wróci do nas z opowieścią o stworzeniu Świata.

     Ostatnie słowo w Torze to "Israel". Pierwsze - "Bereszit". Jeśli połączyć ostatnią literę słowa "Israel" - Lamed i pierwszą słowa "Bereszit" - Bet, to powstanie słowo "Lew" - czyli serce. Tora jest jak serce Żydowskiego Narodu. Tak jak serce uderza znów i znów i znów – monotonnie i regularnie. I jakoś nam ta monotonia wcale nie przeszkadza…

     Potrzebujemy zatem dwóch świąt bo:

     W Szawuot celebrujemy Torę jako naukę, studiowanie i analizę. W Simchat Tora - Tora to zwój, symbol przymierza oraz ten przejmujący niezapmniany dźwięk jej rytualnego melorytmicznego odczytywania.

     Dla mnie Szawuot odkrywa Torę jako myśl, a Simchat Tora jako doświadczenie. Pierwsza dana była wśród grzmotów i trąb. Drugą skryba pieczołowicie przepisuje ręcznie na pergaminie. Jedną powinniśmy zawsze nosić w sercu i znać na pamięć, od drugiej, kiedy ją rytualnie odczytujemy - nie wolno nawet na sekundę oderwać wzroku. Te dwie Tory są oczywiście jedną, ale poco zbytnio komplikować życie, skoro z Simchat Torą jesienią i Szawuot późną wiosną żyje się weselej, bliżej siebie i Tory. 

     http://www.jewish.org.pl/index.php/wiadomopci-mainmenu-57/1813-po-co-nam-simchat-tora-radopory.html

 

» powrót