Począwszy od wczesnych czasów biblijnych Żydzi grzebali zmarłych w odróżnieniu od zwyczajów praktykowanych w innych kulturach, które przyzwalały na palenie ciał zmarłych. Pierwsze, biblijne świadectwo pochówku dotyczy pogrzebu Sary, żony Abrahama. Pierwsza wzmianka o nagrobku (macewa) dotyczy grobu Racheli, jaki Jakub wzniósł po jej śmierci.

    Po okresie ścisłej, trwającej miesiąc żałoby, najpóźniej po upływie roku od śmierci, stawiano pionowo na mogile nagrobek. Stela umieszczana była zwykle nad głową zmarłego. Tradycyjna macewa ustawiona była zwykle w kierunku wschodnim - ku Jerozolimie. Wykonana była zazwyczaj z piaskowca lub wapienia, ozdobiona płaskorzeźbą i inskrypcją w języku hebrajskim. Akt postawienia macewy uważano za moment uroczysty i radosny dla zmarłego, dlatego też w tym czasie wykrzykiwano: maztow, czyli "na szczęście".

Funkcją macewy w judaizmie jest przede wszystkim zabezpieczenie miejsca spoczynku zwłok i oznakowanie grobu. Mogiłę oznaczano m.in. po to, aby ustrzec kapłanów przed przebywaniem w pobliżu zwłok, co spowodowałoby ich rytualną nieczystość. Ponad to nagrobek był wyrazem czci okazywanej zmarłemu, troski o jego duszę, a także znakiem pamięci dla potomnych.
Podstawowym elementem macewy jest inskrypcja, która zwykle pisana była po hebrajsku. Rodzaj i układ tekstów, które umieszczane są na macewach ukształtował się ostatecznie w XVIII stuleciu. Oprócz imienia osoby zmarłej (nazwisk na epitafiach nie podawano niemal do końca XIX wieku, wymieniano jedynie imię ojca lub męża osoby zmarłej), daty śmierci, na nagrobkach znajdowały się cytaty z Psalmów lub Tory, formuły pochwalne dotyczące zmarłego (laudacje) oraz słowa bólu po utracie najbliższych (lamentacje).

    Prawie każde epitafium na cmentarzu w Wysokiem Mazowieckiem - podobnie jak na innych kirkutach - rozpoczyna się od formuły: "tu spoczywa" - hebrajskie litery "pe" i "nun" (na nagrobkach kobiet stosowano skrót: "tu została ukryta"). Większość macew nie podaje tu nazwisk, wymienia jedynie imię osoby zmarłej i imię jej ojca.[1] Nazwiska pojawiają się regularnie od drugiej połowy XIX wieku. Nieodłącznym elementem inskrypcji była data śmierci. Zdarzało się także, że czas odejścia uściślano, podając nie tylko dzień miesiąca i rok (zgodnie z kalendarzem żydowskim), ale również takie informacje jak: rodzaj święta, dzień tygodnia. Tylko raz określono wiek zmarłego. Na niektórych nagrobkach widnieją litery "zajn" i "lamed", skrót od "błogosławionej pamięci". Słowem ha-kohen zaznaczano pochodzenie zmarłego z rodu kapłańskiego.
    Część inskrypcji zawierająca pochwały zmarłego wyryto w początkowej lub środkowej części tekstu, wyjątkowo na naczółku przed nazwiskiem. Epitafia mają charakter panegiryczny, każdy zmarły mężczyzna był: uczciwy, niewinny, sprawiedliwy i doskonały. Pojawiają się także dodatkowe informacje określające zalety zmarłego: mądry, prawdomówny, bogobojny itp. Kobieta zazwyczaj była pobożna, skromna, dobra.

 

    Na samej górze macewy i w środkowej części inskrypcji możemy spotkać także krótkie słowa bólu po utracie najbliższych, które nierzadko przybierały bardzo piękną i wyszukaną formę.