Pan  Profesor  jako  siedmioletnie żydowskie  dziecko został  wywieziony  do  pruszkowskiego, a  następnie  warszawskiego  getta.można  powiedzieć,że  był  mimo  wszystko  dzieckiem  szczęścia. Jemu i  mamie  udało się  zbiec, a właściwie wyjechać  samochodem,  za  sprawą  okupu , na  aryjską  stronę.Najtrudniej  było  jednak  później, kiedy w  ciągłym  strachu  , rozłączony  z rodziną  musiał  okrywać  się  zarówno  przed  Niemcami, jak  i szmalcownikami.Dzięki pomocy  Pani  Ireny  Sendlerowej był  przewożony  w  różne  miejsca. Rozdzielony z rodziną znalazł  się  nawet  w ochronce  prowadzonej  przez  siostry  zakonne w  Turkowie.

Nasze  spotkanie  zaczęło  się gawędą  na temat  dzieciństwa  spędzonego  w Pruszkowie. Dom dziadka na  Żbikowie, w którym wychował  się  Pan  Profesor,jest  oddalony  od  naszej  szkoły o  dwa piesze  kwadranse .

Trudno  było  zacząć  rozmowę  o   czasach  zagłady.Dla  nas  są  to  sytuacje  niewyobrażalne.

Dlatego  jesteśmy  bardzo  wdzięczni Panu  Profesorowi  za  czas  nam  poświęcony.

Dziś jest  on  bardzo  pogodnym człowiekiem, który  docenia  piękno i  wierzy  w młodzież.  To  bardzo  ważne,że ktoś  nam  zaufał  i podzielił  się  z nami swoimi  doświadczeniami.Chociaż  są one okrutne, pozwoliły  nam docenić to,  co mamy  dziś.Nauczyły  nas  pokory dla historii i zrozumienia dla  ludzi,dla  których los  był tak  niesprawiedliwy.

Emilka Pawlica kl IIf